Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ

Το 1932 είναι σημαδιακή χρονιά για την Ελλάδα. Η κρίση χρέους της χώρας εκδηλώνεται με τρόπο οξύ και σαρωτικό, βάζοντας τέλος σε μία περίοδο ευημερίας και αισιοδοξίας για το μέλλον. Η ελληνική ιστορία, βέβαια, είναι ένα μικρό επεισόδιο στη μακρόχρονη κρίση που είχε ως αφετηρία την κατάρρευση του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης στα 1929, παρ' όλα αυτά είναι χρήσιμη, για να θυμηθούμε βασικές τακτικές διαχείρισης κρίσεων.

Ο Βενιζέλος προσπάθησε απεγνωσμένα να καθυστερήσει με ταχυδακτυλουργίες και στη συνέχεια με διαπραγματεύσεις με τους δανειστές το αναπόφευκτο. Οι διαπραγματεύσεις, βέβαια, σύντομα πήραν τη μορφή απεγνωσμένων εκκλήσεων και τελικά το κανόνι έσκασε. Η συνέχεια γνωστή. Παρατεταμένη πολιτική κρίση, αδυναμία σχηματισμού σταθερής κυβέρνησης, δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς νικητή και δύο αποτυχημένα βενιζελογενή πραξικοπήματα, παλινόρθωση, δικτατορία Μεταξά, "κοινωνική ειρήνη", "εξισορρόπηση των οικονομικών μεγεθών".

Τι σημαίνει, βέβαια κοινωνική ειρήνη και τι αποτυπώνει η έννοια της οικονομικής εξισορρόπησης; Ας μας το εξηγήσουν όλοι οι δημοκράτες φίλοι μας, που άλλο δεν κάνουν τον τελευταίο καιρό, από το να πυροβολούν εναντίον του εκλογικού σώματος με απειλές και υστερικές αντικομμουνιστικές κραυγές, παρά το ό,τι δεν έχουν ως αντίπαλο, κατά βάση, κομμουνιστές. Κάπου μάλιστα διάβασα ότι χρειαζόμαστε ένα νέο Γουδή (του 1909) κι έναν νέο φιλελεύθερο Ελευθέριο Βενιζέλο. Κάποιοι είναι τόσο δημοκράτες που σου δίνουν την εντύπωση ότι θα σκοτώσουν από υπερβολική αγάπη τη δημοκρατία.

2 σχόλια:

  1. Μπράβο!
    Αυτές τις κρίσιμες εποχές χρειάζεται συνεχής αναδρομή στην Ιστορία όχι μόνο αυτού εδώ του κράτους αλλά και πολλών άλλων (π.χ. Χιλή, Αργεντινή, Κούβα κτλ.)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σύντροφε, με βάζεις μπροστά σε δύσκολα καθήκοντα. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή