Όταν άκουγα στο Δημοτικό την ιστορία των Παθών, μου έκανε πάντα εντύπωση η αντίθεση μεταξύ της πάνδημης θριαμβευτικής υποδοχής του Ιησού στα Ιεροσόλυμα και της σφοδρής επιθυμίας του πλήθους, λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, να τον δει στο σταυρό. Αργότερα, παρόμοιες απορίες συνέχισαν να με απασχολούν. Στο Γυμνάσιο, για παράδειγμα, απορούσα με τις μαζικές φιλοεαμικές εκδηλώσεις τον Οκτώβριο του '44 και την αποδοχή της λογικής του αστικού κόσμου, του βασιλιά, των δοσίλογων και των Άγγλων λίγους μήνες αργότερα.
Τι είναι αυτό που καθορίζει την κατεύθυνση που θα πάρουν οι πολλοί σε συγκεκριμένες συγκυρίες; Ο φόβος και η συνήθεια, νομίζω. Σήμερα είμαστε σε μια φάση που η συνήθεια έχει πάει περίπατο. Η συνήθης κλωτσοπατινάδα γαλάζιων και πράσινων δεν επηρεάζει πια ούτε τους πολύ κοντινούς στους κομματικούς πυρήνες των δύο πλευρών. Το ξεβόλεμα από την υπερτριακονταετή ραστώνη είναι πλέον δεδομένο, οπότε η σύμβαση της πολιτικής αντιπαλότητας δε μπορεί πλέον να καλύψει την πραγματική μάχη για την κουτάλα, αυτή η μάχη όμως εμφανώς αφορά πολύ λιγότερους από τα συνήθη ποσοστά των κομμάτων εξουσίας.
Ο φόβος όμως; Εδώ μάλιστα. Έχουμε θέμα. Δεν είμαστε Εβραίοι που επείσθησαν ότι κινδυνεύουν οι ιερές παραδόσεις τους από τον Ναζωραίο, σαφώς όμως είμαστε τρομοκρατημένοι, όπως οι Έλληνες του '45. Και να φανταστείτε ότι αυτοί ήταν κωλοπετσωμένοι από πόλεμο και κατοχή. Εμείς βγαίνουμε από το Μall φορτωμένοι γκάτζετ και μας λένε ότι χάνουμε τη δουλειά μας, ενώ το ΑΤΜ θα δείξει σε λίγο μηδέν. Οι συνθήκες ωριμάζουν σαν σφαίρα, για ποιους όμως; Ας ελπίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου