ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ;

Πολλά θα μπορούσα να πω για τον κύριο Μπαμπινιώτη και τις πρώτες μέρες στον υπουργικό του θώκο. Σε προσωπικό-επαγγελματικό επίπεδο, μάλιστα, έχω κάθε λόγο να είμαι εξοργισμένος. Αφήνω κατά μέρος όμως το "συντεχνιακό μου συμφέρον", που θα έλεγε κι ο Μπάμπης, και εστιάζω στο ύφος και την αντίληψη που έχει ο τιτάνας της Γλωσσολογίας για την παρουσία του στην λαοπρόβλητη κυβέρνηση Παπαδήμου.

Θα θεωρούσα θεμιτό, στο πλαίσιο μίας δήθεν τεχνοκρατικής κυβέρνησης να επιλεγεί ένας καθ´ ύλην αρμόδιος, για να "μαζέψει τα χάλια της Παιδείας μας". Θεμιτό, για τη συγκεκριμένη λογική, θα ήταν επίσης να αναληφθεί άμεση δράση για τον εξορθολογισμό του εκπαιδευτικού συστήματος σε όλες τις βαθμίδες, ακόμη κι αν αυτός ο "εξορθολογισμός" σημαίνει την επικράτηση των νόμων της Αγοράς (που λέει και καυλώνει κι ο Μπάμπης). Είπαμε. Είμεθα κομμουνισταί, την νιώθουμε όμως τη θέση του εχθρού και τον σεβόμαστε, όταν είναι συνεπής στην έκφραση των συμφερόντων που εκπροσωπεί.

Ποια είναι όμως η εικόνα που δίνει ως υπουργός ο κύριος Γιώργος; Η ίδια που έδινε και ως καθηγητής και σελέμπριτυ της Ελληνικής Γλώσσας, ευρύτερα. Λελογισμένες δόσεις σοβαρότητας, δήθεν ιστάμενος υπεράνω της χύδην πολιτικής αντιπαράθεσης, ταυτόχρονα όμως και ένα πατερναλιστικό βλέμμα κατανόησης στις μάζες των αδαών, που τώρα θα τις φροντίσει ο επαϊων. Το πλέον κωμικό όμως είναι η ξαφνική κρίση ανιδιοτέλειας και αισθήματος εθνικής προσφοράς. Ακολουθώντας, όπως πάντα έκανε, μικρές μόδες ο κύριος Μπαμπινιώτης, παραιτήθηκε από τον υπουργικό μισθό του. Τι λες, ρε παιδί μου; Μία τέτοια παραίτηση θα είχε νόημα, αν απεδείκνυε ότι η ενέργεια αυτή τού δημιουργεί το ελάχιστο οικονομικό πρόβλημα. Ποιος πιστεύει ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο σε κάποιον που επί δεκαετίες ήταν καθηγητής Πανεπιστημίου, σύμβουλος Υπουργών Παιδείας, πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και δεν ξέρω ποιου άλλου φορέα; Δεν ξέρω, αν για όλες αυτές τις θέσεις αμειβόταν, αλλά δε νομίζω ότι είναι αυτονόητο το αντίθετο.

Η κορυφαία όμως πρότασή του, ήταν αυτή για την ισοβιότητα του Υπουργού Παιδείας, χωρίς βεβαίως να αυτοεξαιρεθεί από την προοπτική να γίνει ο πρώτος ισόβιος Υπουργός Παιδείας. Όλα αυτά, βέβαια, συναισθανόμενος τις ευθύνες του για την Παιδεία του έθνους. Άστο, ρε φίλε. Μη μας προσφέρεις άλλο. Θ' αντέξουμε και χωρίς εσένα.