Όταν άρχισαν να πέφτουν τα δακρυγόνα σήμερα το μεσημέρι στο Σύνταγμα, σκεφτόμουν τα βλαμμένα που εξακολουθούν να παριστάνουν, απτόητοι πάντα, το πολιτικό προσωπικό μας και δεν ήθελα να φύγω με τίποτα. Η αλαζονεία του Πάγκαλου, η κωμική παρουσία του Γιωργάκη, το τρέκλισμα του Σαμαρά με το ύφος του "ηγέτη", ο προστάτης της Δημοκρατίας Πρωτόπαπας. Μέσα αυτά. Και έξω, τα ξαμολημένα πρακτοράκια (ένστολα και κουκουλοφόρα) που τρομοκρατούν και καίνε, η βομβαρδισμένη πλατεία.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά και δεν ήθελα να φύγω. Ο μικρός όμως περίμενε σε μια έξέδρα ενός κλειστού γηπέδου να τον πάρω, όπως κάθε μεσημέρι. Τι όμορφο χαμόγελο που έχει ο πιτσιρικάς. Τι ελπίδα που δίνουν τα παιδιά!
"Τι ελπίδα που δίνουν τα παιδιά!" :-D
ΑπάντησηΔιαγραφή