Πολλοί αφελείς θεωρούν τον Λαζόπουλο επαναστάτη που ανοίγει τα μάτια του λαού. Κάποιοι άλλοι τον τοποθετούν στην κατηγορία των "αριστερών" στηριγμάτων του Κωστάκη. Υπάρχουν και οι πιο ευφάνταστοι που τον θέλουν εργαλείο του δικομματισμού, για να ρεγουλάρει τις λεπτομέρειες του σήματος που πιάνει η "κενή γνώμη". Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ πιο πεζά. Στην Ελλάδα καριέρα κάνουν οι προπετείς και ατάλαντοι που απευθύνονται σε ένα εξίσου προπετές και ατάλαντο κοινό. Όλα τα υπόλοιπα είναι επουσιώδεις λεπτομέρειες.
ΥΓ. Αν είχα τη δυνατότητα να φτύσω αυτόν που θα μιλούσε στις κάμερες στην κηδεία μου, θα υιοθετούσα από τώρα την πίστη στη μετά θάνατον ζωή.
Καλά αυτός όλο φίλους είναι.. όλοι φίλοι του βγαίνουν με τον ένα ή άλλο τρόπο.. Ειδικά αυτοί που καλεί και παίζει μαζί τους σκετσάκια εκεί βλέπεις και την τρομακτική απουσία κάθε ταλέντου από αυτό το πρόσωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριέργως κι ο Τράγκας ακριβώς έτσι φέρεται.. κι αυτός όλους φίλους τους έχει.. Ενδιαφέρον ή αναμενόμενο;
Το άλλο καταπληκτικό είναι πως κόβει και ράβει αποσπάσματα από λόγια άλλων για να βγάζει εντυπώσεις και πως τα παίρνει με το προσωπικό του όταν από λάθος φανεί ότι τα κόψανε επίτηδες τα λόγια του άλλου...
Αλλά για το κοινό, δεν ξέρω αν συμφωνείς μαζί σου.. Στις 9:30 το βράδυ δεν αντέχω άλλο να ψάχνω την κουλτούρα στην τηλεόραση.. θέλω κάτι πιο εύκολο, κάτι που να βασίζεται σε μια από τις θεμελιώδεις αρχές της αρχαίας τραγωδίας: να "λύνει" τον θεατή και να τον ψυχαγωγεί αντί να τον δένει και να τον κάνει χάλια δήθεν για να τον προβληματίσει.. Όσο δεν αντέχω τον Τράγκα που μου πουλάει απελπισία το πρωί, έτσι δεν αντέχω και τον Λαζόπουλο που μου πουλάει ψεύτικη ελπίδα το βράδυ.. Και μας παίζει και το φίλο και σε μας..
Προσωπικά, αφού συμφωνήσω απολύτως με τον δημοσιεύσαντα, θέλω απλώς να προσθέσω κάτι ακόμη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς ή ευτυχώς, χαρακτηριστικό των νέων ανθρώπων είναι -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι- οι επιπόλαιες, οι απερίσκεπτες, οι λίγο-πολύ ρομαντικές σκέψεις και τα ανάλογα συναισθήματα.
Όταν, λοιπόν, σε μια περίοδο της εφηβείας μου αποφάσισα να χαιρετήσω για τελευταία φορά το Θανάση Βέγγο, πίστεψα πως θα βρεθώ σε μια κατάσταση τόσο ιδιαίτερη που θα κατάφερνε να αποβάλει, -τουλάχιστον- από τον κάθε παριστάμενο έστω, ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟ, τον παλιό, κλασσικό, χυδαίο Ελληνάρα εαυτό του...
Τελικά, κατέληξα να κλαίω όχι για την απώλεια του Ανθρώπου, αλλά για την ευτέλεια, την ανοσιότητα, την αναισθησία, τη "βρωμιά" που περιέβαλλε την πιο ιερή στιγμή της παρουσίας του στον κόσμο μας.
Γριές να καβγαδίζουν για τη σειρά προτεραιότητας στον πρόναο, στεφάνια κατανεμημένα προσεκτικά σε περισσότερο ή λιγότερο περίοπτες θέσεις ανάλογα με την αναγραφομένη "επωνυμία", ο ...ακατανόμαστος προαναφερόμενος να ποζάρει έντεχνα στις κάμερες, συλλυπούμενος την οικογένεια και, κυρίως, αυτοί οι -για να μην αθυροστομίσω- ανεκδιήγητοι κόρακες της υποτιθέμενης -ο Θεός να την κάνει- δημοσιογραφίας, να εκλυπαρούν γνωστούς και αγνώστους να κάνουν δηλώσεις "για το Θανάση μας".
-Θα τους παρομοίαζα με ζητιάνους που κλαίγονται για λύπηση, όμως ακόμη κι εκείνοι δεν πλησίασαν ούτε τον προαύλιο της εκκλησίας...
...Τώρα γελάω, σκεπτόμενος πως το άγχος μου πριν την τελετή ήταν η ατμόσφαιρα του πένθους...
-Μετά απ' όλα αυτά, μόνο ένα πράγμα:
Τους λυπάμαι. Αλήθεια, τους λυπάμαι πολύ...