Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ 5 π.μ.

Υποτίθεται ότι ως  κολλημένος με το μαρξισμό απορρίπτω την ηθικοπλαστική και ιδεαλιστική ερμηνεία των κοινωνικών σχέσεων, των παραγωγικών συνθηκών, της ανθρώπινης ιστορίας εν γένει, ακόμη και των επαγγελματικών επιλογών της Τζούλιας εντός του ρου της. Παρ'όλ αυτά, η αναγωγή των όσων τρώμε στη μάπα καθημερινά στις δομικές ερμηνείες του προτσές, του εποικοδομήματος και του ιστορικού υλισμού κρύβει έναν κίνδυνο. Να χάσουμε τον μπούσουλα αρχικά και τα αυγά και τα καλάθια στη συνέχεια.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ξεφτιλισμένης υποκριτικής συμπεριφοράς από "αριστερούς", που μας τα σπάνε για τον αγώνα των Τουπαμάρος, τον οποίο όμως εμφανώς μπερδεύουν με το μπιπ της Μάρως. Ιδιαίτερη ροπή σε αυτό το μπλέξιμο έχουν οι άνθρωποι του λόγου και δη του δημοσιογραφικού. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος.
Στο χώρο της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα έχω καταλάβει ότι χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Δεν εννοώ βέβαια τον "υποπτο" ρόλο των "λακέδων του Σόρος" και των "συμφερόντων". Η χειραγώγηση από τις φίρμες είναι δεδομένη, ο τρόπος που καταγγέλλεται όμως σε κάνει να παρακαλάς να μας αναλάβουν σούμπιτους οι σιωνισταί, γιατί, αν αφεθούμε στις υγιείς δυνάμεις του έθνους, θα πάμε από ομαδική παράκρουση χειροπρακτικής. Άλλο πράγμα εννοώ. Μιλάω για την πλήρη ασυδοσία στις εργασιακές σχέσεις (πλήρώνω όποτε θέλω κι όσο θέλω), τα πισώπλατα μαχαιρώματα συμπλεγματικών μαλακιστηριών στους συναδέλφους τους κ.λπ. κ.λπ. Το πιο θεϊκό όμως είναι οι αριστεροι "επιστάτες" - κάτι σαν τον Λάκη Κομνηνό στο "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο". Από το πουθενά κάτι τυπάκια, λίγο αεράτα, λίγο τσογλάνια, λίγο ευαίσθητα για τους πάσχοντες, ταυτόχρονα όμως έτοιμα να βουτήξουν στα σκατά καθ' υπόδειξιν των αφεντικών τους, αγοράζουν και πουλάνε συναδέλφους και "συντρόφους".
Παλιότερα, όταν ήμουν φοιτητής, κάτι τέτοια θα τα θεωρούσα αδιανόητα. Ας είναι καλά όμως οι κτηθείσες εμπειρίες, που με έκαναν να ακούω αριστερό λόγο και να κουμπώνομαι, μέχρις αποδείξεως των καλών προθέσεων. Ας είναι καλά και μία οξυδερκής φίλη, πολύ μπασμένη στα κόλπα της ανέλιξης στα διαδρομάκια της ελληνικής μιζέριας, που μου εξήγησε κάποια πράγματα. Πόσοι ξέρουν π.χ. ότι κάποιοι από τους αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων πουλάνε κανονικό νταβατζηλίκι στην περιοχή ή ότι "μαχητικές" κινητοποιήσεις υποκρύπτουν παιχνίδι επιδοτήσεων και "ανταλλαγών" ή (το κορυφαίο) ότι επερωτήσεις συγκεκριμένων "αριστερών" βουλευτών γίνονται κατά παραγγελία;
Ποιος είναι αριστερός σ' αυτήν τη χώρα; Έλα μου ντε.

1 σχόλιο:

  1. Μόλις είχα συντάξει ένα από τα μεγαλύτερα σχόλιά μου σε κείμενό σου, φίλε μου Μάνο, αλλά κάποιος από τους διαβόητους νόμους του Μέρφι, τη στιγμή που πήγα να πατήσω "Δημοσίευση σχολίου" δεν μου το επέτρεψε...
    Τέτοια όμως η επιθυμία μου, που θα το ξαναγράψω, προφανώς αναδιατυπωμένο, δυστυχώς με λιγότερο πάθος από το αρχικό.
    Διαβάζοντας το άρθρο σου, λοιπόν, θυμήθηκα και ασφαλώς εξοργίστηκα με το ελληνικό φαινόμενο του φαίνεσθαι και όχι του είναι.
    Ως γνωστό (μάλλον όχι σε τόσους πολλούς), οι πράξεις κάποιου είναι αυτές που τον χαρακτηρίζουν και όχι η ταμπέλα που ο ίδιος θα επιλέξει να φορά.
    Αλήθεια, πως γίνεται στα προσωπικά μας, τα οικονομικά μας, τα κοινωνικο-πολιτικά μας βρε αδερφέ, να μη μιλούν τα γεγονότα, αλλά οι δηλώσεις περί αυτών;!;
    Πέρα από την κατηγορία των ατόμων, που ανήκουν σε έναν πολιτικό χώρο (δυστυχώς άμεσα συνυφασμένο με τον κομματικό) και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την κεντρική γραμμή του κόμματος, έστω και αν πραγματικά πιστεύουν τα αντίθετα ανά περίπτωση, υπάρχουν και αυτοί που έχουν το ακαταλόγιστο, όσο ειδεχθείς και εάν είναι οι πράξεις τους, επειδή και μόνο διατυμπανίζουν ότι ανήκουν σε έναν χώρο. Οι δικοί τους θα μπουν μπροστά, θα τους υπερασπσιτούν - ίσως και με βαρύγδουπες δηλώσεις και πράξεις - που θα τους ξελασπώσουν.
    Πριν κάποια χρόνια, σαν παιδιά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού σχολείου, θυμάμαι εμένα και τους συμμαθητές μου να χωριζόμαστε σε γαύρους, βάζελους, πάει λέγοντας, να υπερασπιζόμαστε με σθένος τους δικούς μας, έστω και εάν ήταν προφανές το ότι αυτοί ήσαν οι φταίχτες. Με θυμάμαι να θέλω να τους πάτησω κάτω, αλλά σκεφτόμουν, τί θα πουν οι άλλοι. Και εάν με θεωρήσουν ξένο σώμα; Μήπως θα μείνω μόνος; Και εάν μείνω μόνος, πως θα βρω το δίκιο μου; Άσχετα με το τι θα έχω κάνει, θα το μεταφράζουν όλοι οι άλλοι ως προσβλητικό για αυτούς.
    Και επειδή η κοινωνία μας - καλώς ή κακώς - δεν αποτελείται από 8χρονα, αλλά από ενήλικες, ώριμους, αρκετές φορές μορφωμένους και έμπειρους ανθρώπους, δήθεν σκεπτικιστές, ιδεαλιστές, ενεργούς και δραστήριους ... και τα αρχ!&!@ μου κουνιούνται, δεν μπορώ να δέχομαι άλλο αυτήν την κάλυψη - ή μήπως να πω συγκάλυψη; - που πέφτει επάνω μας σαν καταχνιά.
    Καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει μία αντικειμενική αλήθεια, επομένως και μία και μόνη άποψη σε όλα τα θέματα, καθημενρινά και μη. Δε βρίσκω όμως λογική σε αυτό το σύστημα, που είμαστε χωρισμένοι σε ομάδες, αθλητικές, πολιτικές, κοινωνικές και δεν βλέπουμε με σοβαρότητα το πλήθος των υποκειμενικών αληθειών - πέρα από χρώματα και σημαίες, προσωπική ιστορία και δήθεν καταβολές, από εθνικιά ιδεώδη και απώτερους σκοπούς - για την από κοινού σύνταξη μιας κοινής συνισταμένης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή