ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Δεκέμβριος 1986. Μέσα στην ομίχλη το τρένο φτάνει ξημερώματα στο σταθμό της Θεσσαλονίκης. Εκπαιδευτική εκδρομή στο 2ο έτος του Ιστορικού - Αρχαιολογικού. Τα μνημεία είναι βυζαντινά, το κρύο είναι πολύ, η πόλη είναι μαγική, τα κορίτσια είναι μαγικότερα, εγώ είμαι στον κόσμο μου. Άνω πόλη, Καμάρα, Άγιος Δημήτριος, ο καθηγητής που μας ξεναγεί είναι κουλ τύπος (μετά από λίγους μήνες θα μείνει μαλάκας  για δίλεπτο, όταν κάποιος εξεταζόμενος τοποθέτησε τον Ιουστινιανό και την Αγία Σοφία μαζί μ'αυτόν περί τον 10ο αιώνα - σας λέω πολύ καλός τυπάκος). Φύγαμε  και έμεινε όλο αυτό το σκηνικό σαν όνειρο, που, χωρίς να ξέρεις γιατί ακριβώς, ήταν απ' αυτά που θα ήθελες να ξαναδείς.

Τόδαμε τ' όνειρο, όμως κάπως αλλιώς. Χειμώνας 1991-92. Η πόλη ξανά μπροστά μου. Αγχωτικές ολοήμερες έξοδοι Κυριακής. Από το Μπέλες με αυτοκίνητο εποχούμενου φαντάρου (πολύ προχώ για την εποχή και τη μονάδα που ήμουν) και νάμαστε στην παραλία. Καφές κι άλλος καφές, μπάλα (στο ναό της Τούμπας), πίτσα, μπύρα και φύγαμε.

Οκτώβριος 2001. Τριήμερο εθνικής εορτής. Με τον μικρό ξανά στην πόλη του Άνθιμου, για να γνωρίσει την προγιαγιά του. Κοντά στην Καμάρα το σπίτι. Όλα σαν να έχουν βρει ένα νόημα. 

Ωραία η Θεσσαλονίκη. Για μένα πιο ωραία γιατί είναι σαν ένα έργο που το βλέπω σε αραιά διαστήματα, πάντα με παραλλαγμένη υπόθεση, με ίδιο όμως σκηνικό. Ένας ωραίος τόπος για να επιστρέφεις.

ΥΓ. Ο ΠΑΟΚ πότε θα πάρει πρωτάθλημα;