Ο ΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΕΔΩ

Μόλις έμαθα ότι η Λίβερπουλ πετάει ήδη δύο μπαλάκια εκτός έδρας στην Γουλβς. Γουλβς: οι Λύκοι, Γουέστ Χαμ: Τα Σφυριά, Νόργουιτς: Τα Καναρίνια, Σαουθάμπτον: Οι Άγιοι και πάει λέγοντας. Ένας μαγικός κόσμος που με έβαλε στο τριπάκι της ποδοσφαιρολατρείας για πάντα.

Όλα αυτά βεβαίως μέσα από το Αθλητικό Σάββατο, την περίφημη εκπομπή του cult, υπερσυντηρητικού πολιτικά, Κώστα Σισμάνη στην ΥΕΝΕΔ. Ανάμεσα στα συγκλονιστικά νέα για τα πρωταθλήματα του ΣΙΣΜ (δεν ξέρω τι σημαίνει, είναι όμως διεθνείς αγώνες Ενόπλων Δυνάμεων) και την αναδρομή στον Τζίμυ Λόντο έπαιζε ως ατραξιόν το Αγγλικό Ποδόσφαιρο, σε περιγραφή Γιάννη Αργυρίου. Τι να λέμε. Αρκεί αυτή η μνήμη για να θέλω να ξαναπάω δημοτικό. 

Δεν είναι όμως μόνο αυτή. Την ίδια εποχή, που είχα αρχίσει να πωρώνομαι με τις αγγλικές ομάδες, τα εμβλήματά τους, τα ονόματα των γηπέδων τους (άλλη ιστορία αυτή) γνώρισα και τον άλλο παιδικό παράδεισο. Το Subbuteo. Όποιος δεν κατανοεί τον όρο, μπορεί να το τσεκάρει στο λινκ που βρίσκεται δεξια στη σελίδα. Οι γνωρίζοντες ξέρουν ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Οι οβάλ βάσεις, οι όρθιοι παίκτες, που μετά το '79 λύγισαν τα γόνατα, οι καυγάδες με τους γονείς μου, για να μου αγοράσουν τα φοβερά αξεσουάρ (μου 'χει μείνει το παράπονο ότι ποτέ δεν είχα εξέδρες και θεατές), οι αγώνες με τα αδέλφια μου, που συχνά κατέληγαν σε άγριο ξύλο. Τι φάση! Άγγλοι αστυφύλακες περιμετρικά, η Τσέλσυ εναντίον Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όλος ο κόσμος του αγγλικού ποδοσφαίρου σε μικρογραφία.

Μετά το '80, στο Γυμνάσιο πια, πήρα κι άλλες ομάδες, παίζαμε με συμμαθητές εντός κι εκτός έδρας, μέχρι το τέλος της Γ' Γυμνασίου που αρχίσαμε να τα παρατάμε.Πρόσφατα ξαναέστησα γήπεδο, ξανάρχισα να παίζω. Δεν είναι όμως το ίδιο. Και ο Ίαν Ρας δεν είναι πια στο Άνφιλντ για να μας ξελασπώσει.