Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

ΣΕ ΠΡΩΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ

Πολλοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι, πρώην μαρξιστές και νυν "αριστεροί με την καλή έννοια - είμαι οικολόγος και ευαίσθητος" βδελύσσονται απεργίες και πορείες. Ο πολιτικός τους λόγος, που βαραίνει πάνω του "η διάψευση των οραμάτων (κλαψ), η αποκάλυψη της φενάκης της επανάστασης, η κτηνωδία που εγγενώς φέρει μέσα της", βρίθει από ύμνους στην επιχειρηματικότητα ως της μόνης δύναμης ανάπτυξης και προόδου. Κάπου μάλιστα διάβασα ότι αν έχουμε ως πρότυπο τη Νέα Υόρκη, αργά ή γρήγορα θα γίνουμε Μανχάταν.
Όλο αυτό το παραμύθι των αριστερών, που απεκδύθηκαν την ταξική, μαρξιστική ιδεολογία τους, είδαν τα πράγματα ρεαλιστικά, διέγνωσαν τη δημιουργική πνοή και το δίκαιο χαρακτήρα του καπιταλισμού, του μόνου συστήματος, λένε, που βάζει αποτελεσματικούς κανόνες στον ορμέφυτο κανιβαλισμό της ανθρώπινης φύσης, είναι άκρως διασκεδαστικό, αν είσαι στις καλές σου, και αφορμή για μπινελίκια, αν μόλις σου έχει ανακοινωθεί η μείωση του μισθού ή η απόλυσή σου.
Το πλέον διασκεδαστικό είναι ότι όλα αυτά τα ορφανά της επανάστασης, αυτά τα πληγωμένα παιδιά που τα περιμάζεψε στα τριάντα, στα σαράντα, ίσως και πιο σιτεμένα, το ορφανοτροφείο του "ρεαλισμού", κατά καιρούς επικαλούνται τους "αγώνες" τους, για να νομιμοποιήσουν τη στάση τους. "Εγώ", σου πετάνε, "πάλεψα κύριε, ρίσκαρα, άρα μη μου λες ότι συμβιβάστηκα. Και σήμερα οράματα έχω, όμως κατανόησα το μάταιον της βίας, της ρήξης, της ανατροπής. Όλα είναι ζήτημα ατομικής καλλιέργειας, οι συλλογικοί αγώνες με τη μορφή που τους ξέραμε είναι πεθαμένη υπόθεση" κ.λπ. κ.λπ.
Ας πούμε ότι έχουν δίκιο (που δεν έχουν, αλλά τεσπά). Έπρεπε να φτάσουν στα τριάντα και βάλε για να το συνειδητοποιήσουν;  Θα μου πεις, εδώ σαράντα χρονών φτάνει το ελληνόπουλο και είναι ακόμη υπό τη σκέπη της οικογενειακής θαλπωρής, φυσικό δεν είναι να ωριμάζει βραδέως;
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι παραβλέπω την ανάγκη αναπροσαρμογής, επαναξιολόγησης κ.ο.κ., ακόμη και θεμελιωδών αξιών, σχέσεων και συναισθημάτων. Είναι όμως δυνατόν να ανατρέπεται άρδην η θέαση του κόσμου μας; Όχι βέβαια, δεν είναι. Ο Eric Hobsbawm ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, στράφηκε εναντίον του σταλινισμού, είδε κριτικά τον μαρξισμό, ποτέ όμως δεν ακύρωσε το βασικό σκεπτικό του. Ακόμη και σήμερα δηλώνει κομμουνιστής, ορματίζεται έναν δίκαιο κόσμο, απλά δεν έχει βεβαιότητες για το δρόμο που θα φτάσουμε εκεί.
Σωστό τον βλέπω τον κύριο. Τι γίνεται όμως με τους δικούς μας πρώην αγωνιστές και νυν ρεαλιστές; Η μεταβολή της στάσης τους δεν υποδηλώνει ούτε σοφία (άρτι κτηθείσα) ούτε ωριμότητα. Είναι απόδειξη ότι και τότε και τώρα ήταν επιφανειακοί, ελαφριοί, τζούφιοι ρε παιδί μου. "Κάναμε κι έναν αγώνα να περάσει η ώρα", για να παραφράσω μια πολύ αγαπημένη φράση των Νεοελλήνων. 

4 σχόλια:

  1. Σε νυν ρεαλιστές

    Δεν αποτελεί πλέον και μεγάλη έκπληξη η αλλαγή στάσης, οπτικής γωνίας από ορισμένους, καθώς το είχαν πάντα μέσα τους, απλά τώρα έριξαν τη μάσκα. Ένας ενήλικας δεν μπορεί να αλλάξει άρδην την κοινωνικο-πολιτικο-ιδεολογικο-φιλοσοφική του φύση, εκτός εάν είναι τρελός για δέσιμο. Δηλαδή, με άλλα, απλά λόγια, όσοι τώρα μιλούν για ρεαλισμό, δεν είχαν πιστέψει ποτέ στις θεμελιώδεις αρχές τις αριστεράς (δηλαδή μιας δημοκρατικής, φιλικής και ίσης προς όλους του πολίτες κοινωνικής δομής), αλλά κορόιδευαν τον εαυτό τους και πολλούς άλλους.

    (... τα τελευταία χρόνια μάλιστα - για τους φοιτητές - ήταν μια καλή ευκαιρία - για κάποιους και η μόνη για συνεύρεση με το άλλο ή και το ίδιο φύλο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν και εξακολουθείς να μου κλέβεις το avatar......
    ΣΩΣΤΟΣ!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν νομίζω κανείς να μπει στον κόπο της επαναξιολόγησης των αξιων των συναισθημάτων η ακομη και των αναγκών .
    Για να ανατρέψει καποιος μια αδικία σε ενα σύστημα θα πρέπει πρωτα να κατανοήσει την λειτουργία του συστήματος και μετα να την εντοπίσει .
    Εμεις ( σαν ανθρωποι ) κάνουμε μισές δουλειες , η ακομη χειροτερα κωλοκαθομαστε άπραγοι παρατηρώντας την αδικία που συμβαίνει στον διπλα μας λεγοντας π.χ. " Πω πω τι του ετυχε , τον απολύσανε , παλι καλά που εχω εγω την δουλιτσα μου , δοξα τον βουδα "
    Αρα δεν θέτουμε μονο θέμα ιδεολογίας και αριστερών μα και λογικής .
    Ακομη , οι κολοτουμπες παντα θα υπάρχουν , εχουν το δικαίωμα να υπάρχουν διοτι ολοι εχουμε την δυνατότητα επανεξέτασης της φιλοσοφίας της ζωής μας , εστω και αν αυτη συγκρούεται μετωπικά με αυτην που απορρίψαμε .
    Συμπληρώνοντας τελος νομιζω οτι αυτη η δεξιά τούμπα συμβιβασμού που συμβαίνει συχνα σε πολλους είναι μια τούμπα με βαθια ρίζα . Ξεκινά απο φιλοσοφία παππούδων και πατεράδων και φτάνει στην εμπέδωση της υπερκατανάλωσης ως μέσου εξύψωσης του " εγω " και της προσπάθειας διαφοροποίησης ενος ατόμου απο τους γύρω του .

    ΑπάντησηΔιαγραφή