Στὸ στῆθος μου ἡ πληγὴ ἀνοίγει πάλι
ὅταν χαμηλώνουν τ᾿ ἄστρα καὶ συγγενεύουν μὲ τὸ κορμί μου
ὅταν πέφτει σιγὴ κάτω ἀπὸ τὰ πέλματα τῶν ἀνθρώπων
Αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ βουλιάζουν μέσα στὰ χρόνια ὡς ποῦ θὰ μὲ παρασύρουν;
Τὴ θάλασσα τὴ θάλασσα, ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ τὴν ἐξαντλήσει;
Βλέπω τὰ χέρια κάθε αὐγὴ νὰ γνέφουν στὸ γύπα καὶ στὸ γεράκι
δεμένη πάνω στὸ βράχο ποὺ ἔγινε μὲ τὸν πόνο δικός μου,
βλέπω τὰ δέντρα ποὺ ἀνασαίνουν τὴ μαύρη γαλήνη τῶν πεθαμένων
κι ἔπειτα τὰ χαμόγελα, ποὺ δὲν προχωροῦν, τῶν ἀγαλμάτων.
Γ. Σεφέρης Μυθιστόρημα
Κατάλαβες πώς νιώθω σήμερα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω άλλα λόγια
Μάλλον
Πολύ μπροστά και το τραγούδι και η πρόταση . Και μάλιστα τελείως συμπτωματικά όταν πήγαμε στην πορεία της 17ν είχαμε μια κουβέντα .... και λέγαμε το πόσο πιο όμορφο και πρωτότυπο θα ήταν να γίνει έστω και μια πορεία σαν λιτανεία , με μουσικά όργανα όπου όλοι μαζί θα τραγουδούσαν η απλά θα άκουγαν .....
ΑπάντησηΔιαγραφή