Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Πριν από τρεις δεκαετίες περίπου ήμασταν οικογενειακώς για διακοπές στην Κρήτη. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήταν (και είναι) τρελαμένος με το σινεμά και απαιτούσε κάθε τρεις και λίγο να κατεβαίνουμε από το χωριό στο Ρέθυμνο, για να βλέπουμε ό,τι ταινία κυκλοφορούσε στα δυο-τρία θερινά της πόλης. Ήταν γενικά αυτό που λένε μια άχαρη φάση του παρελθόντος μου, όπως και πολλών άλλων παιδιών στην αρχή της εφηβείας τους. Πολύ βαρεμάρα, γκρίνια και γενικά αυτό που λέμε δεν ξέρω τι μου φταίει. Αυτές οι κάθοδοι στο Ρέθυμνο όμως ήταν καλή φάση.
Ένα βράδυ λοιπόν σκάω με τον σινεφίλ αδελφό στο σινεμά του δημοτικού κήπου, όπου και έπαιζε μια ισπανική ταινία ονόματι "Γκουέρνικα". Αμέσως ξίνισα, καθώς οτιδήποτε πλην των αγγλόφωνων ταινιών στην Α' Γυμνασίου μου φαινόταν χειρότερο και από την παρακολούθηση σχολικού μαθήματος. Λίγες μέρες πριν είχα άλλωστε υποχρεωθεί στην παρακολούθηση του "Αγγίρε, η μάστιγα του Θεού" με τον Κλάους Κίνσκι ως Ισπανό κονκισταδόρ να σφάζει ιθαγενείς στον Αμαζόνιο, ομιλώντας άπταιστα γερμανικά. Μια γαλλόφωνη ταινία παραέπεφτε βαριά στο καπάκι. Τεσπά, αν και θα προτιμούσα το "Ζόμπι εναντίον κανιβάλλων", που παιζόταν σε κοντινό σινεμά, εξαναγκάστηκα σε άλλη μία κουλτουροκατάσταση.
Παρ'όλα αυτά ο μεγάλος αδελφός δικαιώθηκε. Το κλίμα της ταινίας ήταν νοσηρό και σου ανακάτευε το στομάχι σαφώς περισσότερο από  εκατό ξεντεριασμένα ζόμπι στα χέρια των κανιβάλλων (παρεμπιπτόντως, το ιταλικό, αγγλόφωνο όμως, αριστούργημα το είδα δυο - τρεις μέρες μετά). Θυμάμαι κάτι φασίστες να βασανίζουν σαδιστικά διαφόρους υπό τα επιδοκιμαστικά βλέμματα των παπάδων ενός ισπανικού χωριού κοντά στην Γκουέρνικα. Ο αρχηγός τους μάλιστα, πριν αρχίσουν οι εκτελέσεις έπινε ωμό αυγό από ποτήρι κολωνάτο (μπλιαχ). Οι παπάδες αισθάνονταν δικαιωμένοι με τη φασιστική βία, καθώς αρκετά μέτρα σελιλόντ πριν είχαν φάει κάτι φάπες (και κλοτσιές) από τους εξαθλιωμένους χωρικούς, που απαλλοτρίωσαν κάπως αυθόρμητα, είναι αλήθεια, την τοπική εκκλησιαστική περιουσία.
Ήμουν παντελώς άσχετος περί τον ισπανικό εμφύλιο και εξακολούθησα να είμαι για αρκετό καιρό μετά την ταινία. Παρ' όλα, αυτά από τότε είχα την εντύπωση ότι η εκκλησία στην όλη υπόθεση είχε πολύ άσχημη ανάμειξη. Εντύπωση απολύτως ορθή, όπως διαπίστωσα αργότερα, όταν διάβασα πέντε πράγματα σχετικά. 
Ωραίο πάντως το Ρέθυμνο του '80...Είμαι λοιπόν στον καναπέ, αγκαλιά με το λάπτοπ μετά από μια απλή εγχείρηση (τίποτα σοβαρό - μην ανησυχείς αναγνώστη μου) τριάντα χρόνια από τότε, εβδομήντα από τη νίκη του Φράνκο. Η βαρεμάρα χτυπάει στα ίσια την αντίστοιχη του 13άρη σε διακοπές με τους γονείς, ο πόνος της τομής με κάνει να θυμάμαι τις τομές των μονίμων κατοίκων Αμαζονίου στους αεροναυαγούς της τροπικής ζούγκλας και τότε...τσούπ, μεταξύ facebook και μελέτης των προεκλογικών εξαγγελιών του Θανάση Χειμωνά (όποιος δεν ξέρει ποιες είναι, να πάει να μάθει) μπαίνω στο σάιτ του BBC. Στις πρώτες ειδήσεις η επίσκεψη του γερμανοραμολί πάπα στην Ισπανία και η φοβερή του δήλωση: "Σήμερα στη Ισπανία η εκκλησία αντιμετωπίζει επιθετικότητα αντίστοιχη με αυτήν της δεκαετίας του '30". Λίγο ακόμη και ο Μπένυ ο 16ος θα ζητήσει από τον συνομήλικό του στρατηγό Φράνκο, να (ξανα)επιβάλει την τάξη. Ρε, δεν είμαστε καλά. Σήκω Χριστόδουλε να δεις τον κολλητό σου να χαρείς.

2 σχόλια:

  1. Πολύ καλά τα λες αδελφέ, να διορθώσω όμως κάτι που δεν το θυμάσαι πολύ καλά: Στα Χανιά (στο "Δημοτικός κήπος" είσαι σωστός) το είχαμε δει το εργάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή