Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

ΤΡΕΛΑΝΤΩΝΗΣ


Η Καστέλλα έχει για μένα κάτι μαγικό και δεν εννοώ την αυτονόητη σύνδεσή της με τη θρυλική ομάδα του Πειραιά. Τι μαγικό θα μου πείτε; Μάλλον πόλη της Μέσης Ανατολής θυμίζει για τους "αντικειμενικούς" παρατηρητές, έτσι όπως ξεπροβάλλει από την ακτογραμμή σαν τσιμεντένιο βουναλάκι. Για άλλους πάλι είναι το διαμέρισμα με θέα θάλασσα, αλλά και μια εσάνς (ψευτο)κουλτούρας, που τους διαφοροποιεί από τους απενοχοποιημένους νεόπλουτους της Εκάλης και της Βουλιαγμένης.
Εγώ όλα αυτά, αναγνώστη μου, τα 'χω γραμμένα. Ούτε όμως είναι ταυτισμένη με βόλτες, μπύρες, έρωτες , απογοητεύσεις ή χαρές. Για την ακρίβεια, ελάχιστα έως καθόλου την έχω περπατήσει, την έχω όμως μέσα στην καρδιά μου. Μια χάρτινη Καστέλλα, με παλιά γραμματοσειρά, με πολυτονικό, με σκόνη, εξοχική χωρίς σπίτια, με ζωγραφιές ανάμεσα στη δημοτική της Π.Σ. Δέλτα, με τα τέσσερα αδέλφια να ακολουθούν την Αγγλίδα δασκάλα που ήπιε "κάτι κανελλί" κι έγινε κουρούμπελο, με θέα το λιμάνι με τα ατμόπλοια, με το σκληρό εξώφυλλο του Τρελαντώνη μπανταρισμένου και ματωμένου.
Ήμουν στην Α' Δημοτικού όταν το διάβασα και παραμένει το λογοτεχνικό μου ορόσημο. Καθώς μεγάλωνα βέβαια δεν το αποκάλυπτα, νιώθοντας ενοχή και μειονεξία που κανένα άλλο λογοτέχνημα δεν έγινε κομμάτι του παρελθόντος μου. Πήρα λίγο θάρρος, είναι αλήθεια, πριν είκοσι χρόνια, όταν είχα μια συζήτηση στην Αγγλία με μία τύπισσα που έκανε το διδακτορικό της πάνω στο έργο της Δέλτα, μέσω της οποίας έλαβα τη διαβεβαίωση ότι η γοητεία των φαινομενικά απλοϊκών μυθιστορημάτων της δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά αποτέλεσμα αριστοτεχνικού ψυχολογικού και αφηγηματικού κεντήματος.
Παρ' όλα αυτά, η θήτευση στο αποστειρωμένο με πνευματικό ντετόλ και τόνους κομπλεξισμού περιβάλλον της Φιλοσοφικής με είχε κάνει να αποκρύπτω αυτή την προτίμηση, καθώς σφύριζαν Κούντερα, Ζίκσκιντ και λοιποί λογοτεχνικοί αστερες των 80's. H Καστέλλα όμως πάντα εκεί, να μου θυμίζει πόσο ανώριμος και απαίδευτος παρέμεινα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες (εντάξει δεν ήταν και πολλές ούτε εντατικές) να ξεπεράσω αυτά τα ελαττώματα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια την βλέπω (από μακριά πάντα) πιο συχνά, καθώς περνάω από την παραλιακή στο δρόμο για τη δουλειά. Μιλάμε για ένεση ηθικού ανεκτίμητη.
Ο λόγος που γράφω όμως το της Καστέλλας εγκώμιον, ο λόγος που θυμήθηκα την Πουλουδιά και τον Αλέξανδρο και τον βασιλέα και τα σκυλιά του είναι ένας Αντώνης, ουχί όμως ο Τρελαντώνης.
Πριν λίγο διάβασα ότι σε ομιλία του ο Σαμαράς ζήτησε τη διερεύνηση των οικονομικών δεδομένων από την Εξεταστική της Βουλής με σημείο εκκίνησης της έρευνας το μακρινό 1981, για να αναδειχθούν προφανώς οι ευθύνες του Ανδρέα "Τσοβόλα δώστα όλα" Παπανδρέου. Νομίζω ότι ο συμπαθής, πάλαι ποτέ συγκάτοικος του πρωθυπουργού μας, Αντώνης, θα έπρεπε να το δει αλλιώς. Η εξεταστική για την οικονομία δεν πρέπει ν' αρχίσει την έρευνα από το 1981, αλλά από το 1881. Τότε ήταν που ο Χαρίλαος Τρικούπης μας έδεσε οριστικά στο ειδεχθές άρμα του διεθνούς πιστωτικού συστήματος, όταν η γιαγιά του Αντώνη βόλταρε με τ'αδέρφια της στο λόφο της Καστέλλας.

2 σχόλια:

  1. Για τους καραγκιόζοτρελαντώνηδες": http://www.youtube.com/watch?v=VO8NMkwOSQ0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίες θύμησες, παιδικές,μαγικές,αθώες...Ευτυχώς που έχουμε και τα παιδιά μας να μας χαμογελούν και να μας θυμίζουν τη νιότη μας,έτσι για να ξεχνιόμαστε και να ΖΟΥΜΕ μαζί τους..Μίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή