Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΣΑΡΑΝΤΑ ΣΒΟΥΡΕΣ


Έχει καταντήσει αηδία. Όλοι οι φωστήρες, που ελέω ελληνικής αφασίας έγιναν αστέρες της ελληνικής τηλεδημοσιογραφίας, βάλλουν ομαδόν κατά του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων, προβάλλοντας ως επιχείρημα την ανάλγητη πολιτική τους, που οδηγεί στην ανέχεια τους συμπατριώτες μας. Θα μου πείτε, πού είναι το μεμπτό; Εννοείται ότι η πολιτική λιτότητας είναι αδιέξοδη, αντιλαϊκή και στο φινάλε εξυπηρετεί κατά βάση τους δανειστές μας, ενώ όλο το σκηνικό που στήθηκε περί αυτήν λειτουργεί ως δούρειος ίππος για να ισοπεδωθεί το κοινωνικό κράτος και να ανοίξει ο δρόμος για την κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς πλέον ενοχές κι αναστολές. Όλα αυτά είναι για μένα αυτονόητα. Είναι όμως η κριτική του Αυτιά και των ομοίων του κριτική αποκάλυψης και αποδόμησης αυτής της πολιτικής; Προφανώς όχι.
Ελληνική κουραδομαγκιά ("Να σου ρίξω μια σφαλιάρα (στην Μέρκελ) να φέρεις σαράντα σβούρες" αναφώνησε ο εκ Σάμου ορμώμενος Ρομπέν των φτωχών), δαιμονοποίηση των εκπροσώπων του ΔΝΤ, που παρουσιάζονται σαν βασανιστές της Γκεστάπο ("Να τους αφήσεις να ψοφήσουν" είπε, σύμφωνα με το βασιλιά της σάχλας, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, όταν Έλλην υπουργός διατύπωσε αμφιβολίες για τη δυνατότητα περαιτέρω περικοπών μισθών και συντάξεων) και άλλα χαριτωμένα.
Πού οδηγούν όλα αυτά; Στη μετατροπή του Μνημονίου σε σήριαλ Φώσκολου, με διττό αποπροσανατολιστικό αποτέλεσμα. Οι σκεπτόμενοι, οι ψαγμένοι, αποστρέφονται την κριτική κατά της πολιτικής ΔΝΤ, στο βαθμό που αυτή ταυτίζεται με το λαϊκιστικό παραλήρημα της πρωινής ενημέρωσης και του Τράγκα (έχουμε και απογευματινή παράσταση). Από την άλλη όχθη, το κοινό του Alter (και όχι μόνο) βρίσκει μια βολική οδό εκτόνωσης της αγανάκτησής του στα πρόσωπα των κοστουμαρισμένων ΔΝΤάδων ή του Λοβέρδου. Για ουσιαστική συζήτηση περί των αιτιών της κρίσης ούτε κουβέντα. Προτάσεις για αλλαγή πολιτικής; Θα αστειεύστε.
Γιατί άλλωστε τα μεγαλοδημοσιογραφάκια να θέλουν μια τέτοια αλλαγή; Ποιοι είναι αυτοί που τους παρέχουν, ακόμη και στους "χαλεπούς" καιρούς μας, τις παχυλές αμοιβές τους; Ένας συρφετός διαπλεκόμενων που ξεφτιλίζει ακόμη και την "καλώς νοουμένη" (την καπιταλιστική ντε) εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τι θα σήμαινε , με άλλα λόγια, ουσιαστική διαρθρωτική αλλαγή της ελληνικής οικονομίας (επι τη βάσει του καπιταλισμού πάντα); Πρώτα απ' όλα επιβολή ενός δίκαιου φορολογικού καθεστώτος και στοιχειώδη διαφάνεια στην επιχειρηματική δράση. Όχι τίποτα σπουδαίο, απλά να ισχύει αυτό που λέμε μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Ποιον συμφέρει όμως αυτό, όταν το μαύρο χρήμα που έχει βγει στις ελβετικές τράπεζες ξεπερνά και την πιο αχαλίνωτη φαντασία; Δεν είναι τυχαίο ότι οι φρικαρισμένοι ελεγκτές της τρόικας έχουν να λένε για το πλιάτσικο στις δημόσιες υπηρεσίες και το φορολογικό άσυλο που απολαμβάνουν μικρομεσαίοι και μεγαλούτσικοι αεριτζήδες, άσημοι και διάσημοι. Οι ίδιοι πάλι διαπιστώνουν ότι η ανόρθωση της οικονομίας με το φορολογικό απυρόβλητο στο οποίο βρίσκονται μερικές (δεκάδες) χιλιάδες Ελλήνων είναι όνειρο θερινής νυκτός. Ας πούμε τα πράγματα με τ'όνομά τους. Γιατί ο ιδιοκτήτης του γκρουπάδικου ή και ο μεγαλοϊδιαιτεράς να θέλει εξορθολογισμό του φορολογικού και του εκπαιδευτικού συστήματος; Αναφέρομαι σε αυτούς λόγω γνώσης του χώρου, υπενθυμίζοντας ότι ο τζίρος της μαύρης παραπαιδείας στη χώρα μας μπορεί να συγκριθεί με αυτόν του εμπορίου όπλων και ναρκωτικών. Ακόμα και η φορολογική ασυλία μεγαλοεκδοτών, μεγαλοεπιχειρηματιών και λοιπών μεγάλων δεν έχει σχέση με το ευνοϊκό καθεστώς για αντίστοιχες επιχειρήσεις στην Ευρώπη ή ακόμη και στην Αμερική. Εκεί υπάρχουν χρονικές περίοδοι που εφαρμόζεται καθεστώς φορολογικής ελάφρυνσης ή επιβάρυνσης, ανάλογα με την πολιτική που επιλέγεται. Αυτή η πολιτική όμως αφορά τη σχέση της επιχείρησης με το κράτος και όχι με την αρπακτική διάθεση των κρατικών λειτουργών. Να λοιπόν άλλη μια παθογένεια του ελληνικού (ο θεός να τον κάνει) καπιταλισμού. Σε όλο τον προηγμένο κόσμο τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί, οι πολυεθνικές χαράσσουν πολιτικές και τις στηρίζουν. Προφανώς το κράτος δεν λειτουργεί ανεξάρτητα, αντίθετα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους , είναι όμως ταυτόχρονα ένας κοινά αποδεκτός αξιόπιστος διαιτητής, που εφαρμόζει τους κανόνες που έχουν προκαθορίσει οι παίκτες, όχι ένας ζήτουλας που μιζάρεται ευκαιριακά. Μπορεί να παίζονται και εκεί παιχνίδια υπόγεια και να αλλάζουν οι κανόνες σύμφωνα με την αλλαγή των ισορροπιών, αυτό όμως είναι το μη σύνηθες, σε αντίθεση με τα καθ' ημάς. Για να μην παρεξηγηθώ, τονίζω ότι ο "ορθόδοξος" καπιταλισμός δεν παύει να είναι βίαιος και απάνθρωπος, είναι όμως τουλάχιστον δίκαιος, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε δικαιοσύνη το νόμο του ισχυρότερου. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, αλλά ο νόμος της αρπαχτής και της γλίτσας.
Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να αρθρωθεί και ένας ανάλογος κριτικός λόγος από την Αριστερά. Δεν είναι δυνατόν να δηλώνουν αριστεροί οι λογιστές και οι φοροτεχνικοί που εμπνέονται ή απλά διεκπεραιώνουν τις φορολογικές απατεωνιές. Δεν είναι δυνατόν στο όνομα της αδικίας που προέρχεται από τον καπιταλισμό να κλείνει η Αριστερά μάτια και στόμα μπροστά στα νοσηρά φαινόμενα της φοροδιαφυγής και του μαύρου πλουτισμού, ενώ όσοι κάνουν λόγο για αυτά να αντιμετωπίζονται ως απολογητές του ορθόδοξου καπιταλισμού και οπορτουνιστές. Η απάντηση είναι απλή. Οπορτουνιστή να πεις τη μάνα σου. Αν θέλουμε να ανατρέψουμε ένα σύστημα, πρέπει να θυμόμαστε ότι προϋποτίθεται η ύπαρξή του. Τα συστήματα ανατρέπονται (ή αλλάζουν σύμφωνα με τους οπορτουνιστάς - μπουχαχα) - τα σκατά απλά ανακατεύονται. Σκεφτείτε αυτό και απαντήστε ειλικρινά αγαπητοί αναγνώστες. Τι έχουμε στο Ελλάντα. Σύστημα ή σκατά;

3 σχόλια:

  1. Καλά για τον Ρομπέν Αυτιά δεν θα διαφωνήσω. Πρόσεξε όμως κάτι. Το κύριο βάρος της επιχειρηματολογίας σου είναι σωστό, αλλά και αυτό "μερικό". Άμα ακούσεις Πορτο-σάλτε στη "φωνή του ΔΝΤ/Σκάϊ" δεν λέει κάτι διαφορετικό. Όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι η συγκεκριμένη κρίση έχει επίσης διεθνή χαρακτηριστικά (μην τα αναφέρω-θα τα ξέρεις: ρόλος της Γερμανίας, πόλεμος ευρώ, τραπεζιτικός καπιταλισμός, αδυναμία της Ε.Ε. κ.α), που σημαίνει ότι και "τέλειο κράτος" να έχεις, πάλι "μέσα στα σκατά" θα είσαι.
    Η μερικότητα δεν είναι καλό πράγμα. Όπως αν κάποιος μείνει στην ερμηνευτική του ανάλυση στα δομικά στοιχεία της κρίσης, και δεν ασχοληθεί μ' αυτά που περιγράφεις, είναι "μερικός", έτσι και το αντίστροφο.
    Ευχαριστώ και "Καλό Χειμώνα"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλό φθινόπωρο, Μανώλη. Εννοείται ότι η κρίση έχει κατά βάση διεθνή χαρακτήρα και ο ρόλος μας εντάσσεται μέσα στο παιχνίδι που αναφέρεις. Πέραν αυτού όμως το ζήτημα είναι και ποιες προοπτικές υπάρχουν μετά από αυτήν. Δυστυχώς η κρίση επιδεινώνει όλες τις στρεβλώσεις της ελληνικής κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας. Διαλύει την ψευδαίσθηση της ευημερίας της προηγούμενης δεκαετίας και της "ισχυρής Ελλάδας" που έλεγε κάποια ψυχή. Ερχόμαστε ενώπιος ενωπίω με τον πραγματικό εαυτό μας και το θέαμα δεν είναι το πλέον ευχάριστο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και εγώ μπορεί να συμφωνήσω μερικά με το άρθρο στα ίδια ή σε άλλα σημεία. Διαλέγω όμως να σχολιάσω την αποστροφή για την Αριστερά και λέω: ξεκολλήστε από τους παλιούς φράχτες γιατί έχουν χορταριάσει...Κι ονοματίστε τους καινούριους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή