ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Οι περισσότεροι συμμαθητές/συμφοιτητές μου στην Ε' Δημοτικού (Ιούνιος '78), στην Γ' Γυμνασίου (Ιούνιος 82), στο πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο (Ιούνιος '86)* είχαν ξεκάθαρη άποψη. Μισούμε τη Γερμανία, αγαπάμε Ιταλία, Βραζιλία, Αργεντινή, Ολλανδία και λοιπές ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις. Η εμμονή μου στη μαυρόασπρη ομάδα είναι προφανές ότι με έκανε να αισθάνομαι σαν το μαύρο πρόβατο της μουντιαλικής συντροφιάς.
Ακόμη και τώρα στη δουλειά, οι συνάδελφοι που εξακολουθούν να προκαλούν τη γκρίνια των γυναικών τους με την προαναγγελία της οργιώδους παρακολούθησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, είναι κολλημένοι στα γνωστα ποδοσφαιρικά στερεότυπα. Όταν εκφράζω την προτίμησή μου στη Γερμανία όλοι με κοιτάνε σαν UFO, τα αίτια όμως διαφοροποιούνται. Κάποιοι εκδηλώνουν τον αντιγερμανισμό που έλκει την καταγωγή του από το μπλόκο της Κοκκινιάς, ενώ προσφάτως ανανεώθηκε επειδή η "@!#@@@!# η Μέρκελ δεν ανοίγει το πουγκί" για τους απογόνους του Περικλέους. Άλλοι πάλι απαξιώνουν το "άτεχνο", "χωρίς φαντασία" ποδόσφαιρο των ξυλοκόπων. Όσο αφορά τους πρώτους, το μόνο που μπορώ να πω είναι "Περαστικά τους".
Οι δεύτεροι όμως είναι πραγματικά εξοργιστικοί. Αγνοούν το σημαντικότερο στοιχείο που προσδιορίζει το ποδόσφαιρο ως βασιλιά των αθλημάτων, ότι η Γερμανία είναι η ομάδα που έχει ανατρέψει τις πιο δυσμενείς προβλέψεις κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά, αλλά κυρίως ενός αγώνα. Υπενθυμίζω πρόχειρα την πορεία της το '54 και τον επικό τελικό με την "ανίκητη" Ουγγαρία, τον τελικό του '66 με την πέτσινη νίκη της Αγγλίας, τον ηρωικό αποκλεισμό με το δεμένο χέρι του Μπεκενμπάουερ στον ημιτελικό του '70, τη νίκη στον τελικό του '74 επί της "ολοκληρωτικής" Ολλανδίας, την ανατροπή στον ημιτελικό του '82 με τη Γαλλία, την παρολίγο ανατροπή με Ρουμενίγκε, Φέλερ στον τελικό του '86.
Πέραν αυτών, η αναφορά στο άτεχνο παιχνίδι των Γερμανών μόνο γέλια προκαλεί όταν ακούγεται από ανθρώπους που εξυμνούν τις τεχνικές αρετές του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ο μέσος Γερμανός μέσος και επιθετικός συγκρινόμενος με κάτι Καραγκούνηδες και Χαριστέες μοιάζει με Μέσι και Ιμπραήμοβιτς.
Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι αγνοώ τα δεδομένα συμφέροντα και τις ισορροπίες που εξυπηρετούνται με μία καλή πορεία της Γερμανίας στο εκάστοτε παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό κύπελλο. Η Γερμανία είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη κατανάλωση αθλητικών ειδών στην Ευρώπη, ενώ μερικές από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές παραγωγής αθλητικού υλικού έχουν έδρα τη χώρα του Γκαίτε. Αυτό όμως τι σημαίνει; Προφανώς ότι σε πολλά μουντιάλ η Γερμανία θα πάρει μερικά ευνοϊκά σφυρίγματα (π.χ. η αμφιλεγόμενη ανατροπή του Κλίνσμαν στον τελικό του '90) ή τέλος πάντων δεν θα υποστεί εύκολα διαιτητικό σφαγιασμό. Από την άλλη όμως, σε καμία περίπτωση αυτή η εύνοια δεν είναι σκανδαλώδης ούτε βέβαια υπερκαλύπτει τα προτερήματα της γερμανικής ποδοσφαιρικής σχολής.

Οι τρεις μεγαλύτερες απογοητεύσεις από τα μουντιάλ που έχω παρακολουθήσει:
1. Ο αποκλεισμός της Βραζιλίας από την Ιταλία το '82 (είχε τρέξει ένα δάκρυ).
2. Ο διαιτητικά άδικος αποκλεισμός της Σοβιετικής Ένωσης από το Βέλγιο το '86. Μόλις είχα διαβάσει το "Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο" και το έφερα βαρέως.
3. Η αδυναμία της Γερμανίας να πάει το ματς στην παράταση, παρά την ισοφάριση που πέτυχε στον τελικό του '86. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όλη η γειτονιά στα μπαλκόνια πανηγύριζε το τρίτο γκολ της Αργεντινής, ενώ εγώ κοιτούσα αποσβολωμένος το ριπλέι με την πάσα του Ντιέγκο και το πλασέ του Μπουρουσάγκα.
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση: Η ξινίλα του Διακογιάννη, όταν η Γερμανία έστειλε αδιάβαστη τη Γαλλία στον ημιτελικό του '82.

Η έμπνευση για το παραπάνω κείμενο μου δόθηκε από άρθρο του Θανάση Χειμωνά από το "Κ" της Καθημερινής. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=6090&LID=1

* Οι τρεις αυτές διοργανώσεις είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου. Δεν πρέπει να έχασα ούτε ένα παιχνίδι, αν και το '78 δεν είχε μεταδοθεί το σύνολό των αγώνων. Ιδιαίτερα οι δύο πρώτες είναι πάντα ζωντανές μέσα μου και εξαιτίας των άλμπουμ της Πανίνι.