ΑΠΟ ΤΟΝ DONNIE DARKO ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Με αφορμή το υπό διαμόρφωση νομοσχέδιο του ΥΠΕΠΘ για την (εκ νέου) μεταρρύθμιση στην παιδεία, θέλω να εκφράσω τον προβληματισμό μου σχετικά με την εμμονή των πολιτικών ταγών μας να αναπαράγουν τη γελοιοποιηθείσα, από την πολλή χρήση, λέξη της μεταρρύθμισης. Πέραν αυτού όμως, δε θα αναλωθώ σε κριτική του πονήματος από τη σκοπιά του εκπαιδευτικού ως εργαζόμενου (προσλήψεις, αξιολόγηση κ.λπ.). Άλλα πράγματα με απασχολούν.
Η φιλόλογος στην ταινία Donnie Darko (ταινιάρα με φοβερά τραγούδια από '80s) ωρύεται σε μία χαρακτηριστική σκηνή, εκφράζοντας την αγανάκτησή της για την απάθεια, την έλλειψη ενδιαφέροντος και ουσίας στην εκπαιδευτική διαδικασία. Δεν ξέρω τι παίζει με το αμερικάνικο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά στο ελληνικό όλα τα παραπάνω ισχύουν και με το παραπάνω. Παιδιά στα δεκαέξι και τα δεκαεπτά μετατρέπονται για πάνω από ένα χρόνο σε τραγικές υπάρξεις, που υπάγουν την παρουσία τους στο σχολείο σε μία και μοναδική στόχευση: Πανελλήνιες, Πανελλάδικές, Γενικές (το όνομα "μεταρρυθμίζεται" συχνά) εξετάσεις. Μαθαίνουν κάτι απίθανες λεπτομέρειες για την Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, που θα τις ζήλευε και η δρ. Παναγιωταρέα, μην έχοντας βέβαια στοιχειώδη αντίληψη της Ιστορίας εν συνόλω. Λύνουν τη σούπερ πονηρή άσκηση Μαθηματικών ή Φυσικής κατεύθυνσης, έχουν όμως ανάγκη φροντιστηρίου και αντιγραφών για να περάσουν τα μαθήματά τους, όταν βρεθούν στο Πανεπιστήμιο. Τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και έχουν πάλι ανάγκη το φροντιστήριο για να έχουν (όπως λένε) πιθανότητες να διαγωνιστούν επιτυχώς για θέσεις εργασίας στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ.
Δε θέλω να εμφανιστώ ως τιμητής που καταγγέλλει το σύστημα. Αντίθετα, έχω πολλές ενοχές για τη συνενοχή μου. Ως γνωστό η προσωπική κρίση δεν μπορεί να κατισχύσει επί της περιρρέουσας κατάστασης. Απλή εφαρμογή κοινωνικού κομφορμισμου, στο πλαίσιο της οποίας αναγκάζομαι να ακολουθήσω τη λογική των εξετάσεων στο μάθημά μου, για να μην διακινδυνεύσω την αποτυχία των μαθητών μου, συμβάλλοντας έτσι στην παραγωγή αγράμματων αποφοίτων Λυκείου, αποδεχόμενος (στο όνομα του ρεαλισμού πάντα) ότι στην Ελλάδα τα πάντα λειτουργούν σε μάλλον εικονικό επίπεδο. Όλα αυτά όμως είχαν μέχρι τώρα ένα άλλοθι. Εντάξει λοιπόν, λέγαμε, διεκπεραίωση το σχολείο, κουτσουρεμένη και τυποποιημένη η γνώση του φροντιστηρίου, στην κοσμάρα τους τα ελληνικά πανεπιστήμια, (π.χ. φωτοτυπίες με SOS ως προσφορά των φοιτητικών παρατάξεων, απόφοιτοι χωρίς αντικείμενο εργασίας κ.ο.κ.), πλην όμως, η δικαίωση με έναν καλό διορισμό θα έρθει αργά η γρήγορα. Αυτά μέχρι τώρα, γιατί αν πιστέψουμε τα περί διαρθρωτικών αλλαγών , το παραμύθι μοιάζει να φτάνει στο τέλος του.
Τι μένει λοιπόν; Back to basics. Γνώση και όχι γνώσεις και αγάπη για αυτό που κάνεις ως εκπαιδευτικός και όχι μιζέριασμα, γιατί δεν παίρνεις μισθό Ελβετίας. Αυτό βέβαια ως συμβουλη προς τους συναδέλφους για τη διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας τους. Είναι προφανές όμως ότι δεν αρκεί η καλή διάθεση του εκπαιδευτικού. Με απλά λόγια, θεωρώ ότι είναι αδιανόητο να μιλάμε για αναβάθμιση του σχολείου μας σε μία εποχή δραστικών περικοπών των δημόσιων δαπανών. Σχολείο ανταγωνιστικό σε διεθνές επίπεδο δεν γίνεται με ψίχουλα, εκτός κι αν στην εκπαίδευση καταργήσουμε τους βασικούς κανόνες της αγοράς και την κοινή λογική. Ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Οι χώρες που αναφέρονται ως πρότυπα για την οργάνωση της παιδείας τους προτίμησαν να επενδύσουν σ' αυτήν και όχι σε γκλαμουράτους Ολυμπιακούς Αγώνες, θηριώδη 4Χ4, μεζονέτες στην Εκάλη, διακοπές στο Ντουμπάι και λοιπές νεοπλουτίστικες αηδίες. Το ξαναλέω: Ό,τι πληρώνεις παίρνεις.