Τρίτη 13 Απριλίου 2010

BLACK SABBATH


Πρώτη φορά γράφω στο δικό μου blog, οπότε δικαιωματικά θα βγάλω το άχτι μου με μία σύντομη αναφορά στο γνωστό συγκρότημα από το όμορφο Aston. Όσοι έχουν πάει στο Birmingham ή απλά ασχολούνται στοιχειωδώς με το αγγλικό ποδόσφαιρο ξέρουν ότι είναι η έδρα του ιστορικού συλλόγου της Aston Villa. Στους δρόμους του Aston, μίας πραγματικής κόλασης (για τα αγγλικά δεδομένα) γεννηθηκε tο απόλυτο συγκρότημα του ροκ. Τα παλληκάρια είχαν σαφείς στόχους εξ αρχής. Ήθελαν να βγουν από το λάκκο με τα σκατά (κατά δήλωση Iommi). Ούτε κοινωνικοί προβληματισμοί ούτε προσπάθεια (συνειδητή τουλάχιστον) να ανοίξουν νέους δρόμους στη μουσική, στην τέχνη, στην ανθρωπότητα. Αν δεν το κατάφερναν, δεν είχαν ελπίδα να ξεφύγουν από την ειμαρμένη. Το βιομηχανικό θηρίο (ήταν ακόμη ζωντανό τοτε στα West Midlands) θα τους κατάπινε αμάσητους. Ήδη ο Τονυ είχε χάσει μερικά ακροδάκτυλα στο μηχανουργείο που δούλευε. Εδώ βρίσκεται και η ειδοποιός διαφορά από πολλά διανοουμενίστικα (ή μη) punk ή post punk συγκροτήματα. Τα τέσσερα ρεμάλια, συμμαθητές από το σχολείο, δεν θα μιλούσαν για την κόλαση, αντίθετα προέρχονταν από αυτήν. Υπενθυμίζω, ενδεικτικά, στους λάτρεις της ροκ φιλολογίας ότι οι τραγουδιστές των Joy Division και των Fall εγκατέλειψαν τη θέση ενός μίζερου δημοτικού υπαλλήλου για να αφιερωθούν στη μουσική καριέρα τους. Μικροαστοί, για να θυμηθούμε και τους βασικούς ταξικούς διαχωρισμούς, και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι Sabbath; Στον προλεταριακό πάτο κι ακόμα παρακάτω. Τίποτα ηρωικό, τίποτα ευαίσθητο, τίποτα εξαιρετικό. Ακόμη και στην εποχή τους ήταν outsiders. Ούτε ακροβατικά κιθαριστικά σόλο (βλέπε Blackmore) ούτε εντυπωσιακοί, φωνητικά και εμφανισιακά, τραγουδισταράδες (Plant). Είχαν όμως την αφέλεια και την ωμότητα που τους έκανε αληθινούς. Α, είχαν και κάτι άλλο: τα μπλουζ. Από το πρώτο άλμπουμ τους ήδη φαίνεται ότι τους έχουν αλλάξει τα φώτα, πλην όμως έμαθαν τη μουσική μέσα από ιδρωτα μαύρων απελπισμένων και όχι από τα απεικάσματά τους. Τι άλλο να πω; Όταν τους είδα το 2005 ήταν το ίδιο αληθινοί, γιατί ποτέ δεν επεδίωξαν (ή δεν μπόρεσαν) να υποδυθούν ρόλους. Ναι, εκεί στη Μαλακάσα είχα μπροστά μου έναν περιοδεύοντα θίασο που μάζευε λεφτά. Αυτό όμως ήταν και το 1970 - τίποτα δεν είχε αλλάξει. Δοξα τω θεώ φαίνεται ότι είναι αρκετά ταληροφονιάδες, για να συνεχίσουν να περιφέρονται ανά την υφήλιο μέχρι τα (ακόμη πιο) βαθιά γεράματα.

3 σχόλια:

  1. Καλώς όρισες λοιπόν στα μπλογκς και εύχομαι να μην το μετανιώσεις.

    Ο Αϊόμι δεν είχε κάνει κάποιες μετατροπές στην κιθάρα του που σηματοδότησαν και το στυλ του γκρουπ;

    Ο πρώτος δίσκος που είχα από αυτούς (σε κασέτα φυσικά) ήταν το Never say die -το οποίο το κατηγορούσε ο τύπος της εποχής για ψιλοντίσκο. Εντάξει, δεν ήταν αριστούργημα αλλά είχε δυο-τρία ζόρικα κομμάτια. Μετά αγόρασα ένα λάιβ τους (σε δίσκο) κάποιο μπούτλεγκ που ακουγόταν μια βαβούρα σα μπουρού πλοίου και κάπου στο βάθος έπαιζαν οι Σάμπαθ.

    Ωραίοι -στα νειάτα τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είχε κάνει ακριβώς μετατροπές. Την είχε ξεκουρδίσει για να μπορεί να πιάνει τις χορδές πάνω στην ταστιέρα με τα πρόσθετα των δαχτύλων Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το βαρύ κι ασήκωτο ήχο που στη συνέχεια ονομάστηκε heavy metal. Η παραμόρφωση προϋπήρχε βέβαια, αλλά σε συνδυασμό με την ξεκούρδιστη κιθάρα δημιούργησε το καταραμένο υβρίδιο που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εντάξει ρε, μη το ψάχνουμε τώρα, το γεγονός είναι πως τα ρεμάλια αυτά, είναι αυτό που είναι, και όποιος γουστάρει περνάει καλά.
    Υ.Γ. Και πάλι, ας μην σχολιάσω την κλοπή του avatar μου.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή